Yokluğundan daha soğuk bir mevsimi tanımadım ki

Üşüdükçe uzuyor gece...
Sis çöküyor içime!..
Uzadıkça üzüyor gece!..

Mevsimler dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan; kavruk sarı!..

Topraktan kök... Ve çeneden diş sökülür gibi koptu elin avucumdan; bir beyaz güvercin gibi oturuyorken parmaklarımın arasında!..
Böceklere terkedilmiş yuvalar gibi şimdi bomboş avuçlarım...
Korkuyorum;
İçime bakmaktan!
.....
Sen olsaydın ne koyardın yokluğunun adını?..

Üşüdükçe uzuyor gece...
Üzüyor üşüdükçe ve içimi sis bastıkça hatırlıyorum; sen ve ben "bir" olurduk... Bir "bütün"lüktü bu birlik çokluktu; yokluk değil...
Az değildik bir iken; fazlaydık ve yoğunduk... Çoğulduk ve zengindik... Çoktuk bir ken!
Ya şimdi?..

Topluyorumtopluyorumtoplayıp duruyorum kendimi yalnızlığımla...
Ben bir... Ve bir de yalnızlığım asla "iki" etmiyor!..
Lokmamı kırsam bile paylaşmak için; avucumda kalıyor... Sözüm dudağımda kalıyor ve gözüm; kucağında kapanıyor yine yalnızlığımın!..
Toplanmaya çalışsam da olmuyor... Doksandokuz parçamın her biri bir köşede; boncuklarım saçılmış bir araya gelmiyor!..

Üşüyorum...
Üşüyor gece...
Üşüdükçe uzuyor; uzadıkça üzüyor ve sis çöküyor içime!..
Mevsimler dökülüyor kurşun rengi ağaçlardan; kavruk sarı ve savruk sarı bir yel esiyor içimde!..
.....



Adı var da her şeyin; ne deniyor olmadığın mevsime?..
Bilmiyorum...
Yokluğundan daha soğuk bir mevsimi tanımadım ki...